Δέσποινας Λαλά – Κριστ – «Παίρνω αμπάριζα και βγαίνω»

«Ενα παιδί πέντε χρονώ στη μέση ενός δρόμου της Αθήνας, μάζευε σταφίδες, ψιλές μαύρες σταφίδες, μάζευε το παιδί από τις γραμμές του τραμ. Ο τραμβαγιέρης χτύπαγε με μανία το καμπανάκι , χτύπαγε το καμπανάκι καθώς πλησίαζε το τραμ και το παιδί δεν έφευγε. Μάζευε τις σταφίδες, τις έφερνε στο στόμα κι έχωνε τις μικρές μαύρες σταφίδες μέσα στο στόμα κι έβαζε και το δάχτυλό του μέσα. Είδα το αίμα που έτρεχε από τα μικρά τα δάχτυλα κι αυτό το κουρεμένο αγόρι τα έγλειφε. Τα έγλειφε ένα – ένα τα δάχτυλα που ματώνανε από τις δαγκωματιές του και δεν άκουγε το καμπανάκι που χτύπαγε το τραμ καθώς κατέβαινε στη μέση της Αθήνας…».

Οι ιστορίες της Δέσποινας Λαλά – Κριστ, στο βιβλίο «Παίρνω αμπάριζα και βγαίνω», εκτυλίσσονται κυρίως στα χρόνια της κατοχής και στα πρώτα μετακατοχικά. Τόπος οι λαϊκές συνοικίες της Αθήνας. Πρωταγωνιστές τα μικρά παιδιά, που δεν καταλαβαίνουν γιατί γίνεται «όλο αυτό το κακό». Οι θάνατοι μπλέκονται με την αμπάριζα και τις αμάδες και η πείνα γίνεται κι αυτή ένα σκληρό παιχνίδι, με έπαθλο πέντε πατάτες. Κυκλοφορεί από τη «Σύγχρονη Εποχή».

Ιαν Ράνκιν – «Σκοτεινή Πλευρά»

Κανένας δε συμπαθεί τις καταγγελίες, πόσο μάλλον αυτούς που εργάζονται στη «Σκοτεινή Πλευρά», αυτούς που ξετρυπώνουν λαδώματα, περιστατικά ρατσιστικής συμπεριφοράς, κατάχρηση εξουσίας. Εκεί εργάζεται και ο Μάλκολμ Φοξ, ένας σοβαρός άντρας ο οποίος αντιμετωπίζει σοβαρά οικογενειακά προβλήματα. Ο πατέρας του είναι σε οίκο ευγηρίας και η αδερφή του έχει μια βασανιστική σχέση με έναν άντρα που την κακοποιεί συστηματικά. Ο Φοξ αναλαμβάνει μια νέα υπόθεση, τη διερεύνηση του αστυνομικού Τζέιμι Μπρεκ, ο οποίος είναι βουτηγμένος στη βρωμιά, αλλά κανείς δεν μπορεί να το αποδείξει. Καθώς ο Φοξ ερευνά, ανακαλύπτει ότι γύρω από τον Μπρεκ υπάρχουν περισσότερα μυστικά απ’ ό,τι πιστεύουν οι γύρω του. Οι πληροφορίες αυτές όμως θα αποδειχτούν επικίνδυνες, όταν ένας βίαιος φόνος συνταράξει το οικογενειακό περιβάλλον του Φοξ.

Ο Ιαν Ράνκιν, με το βιβλίο του «Σκοτεινή Πλευρά» (εκδ. «Μεταίχμιο»), μας παρουσιάζει τον Μάλκομ Φοξ, το νέο του επιθεωρητή. Φωτίζει τη σκοτεινή πλευρά της προσωπικής ηθικής, της φιλίας και της κοινωνίας και αποδεικνύει γιατί είναι ένας από τους δημοφιλέστερους συγγραφείς αστυνομικού μυθιστορήματος στον κόσμο.

Ο συγγραφέας γεννήθηκε τον Απρίλη του 1960 στη Σκοτία. Σπούδασε αγγλική λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Το πρώτο του μυθιστόρημα εκδόθηκε το 1986, αλλά η καθιέρωσή του ήρθε με τη δημιουργία του διάσημου πλέον αντιήρωά του, του επιθεωρητή Ρέμπους το 1987. Οι περιπέτειες του κυνικού και περιθωριακού Σκοτσέζου επιθεωρητή χάρισαν στον Ιαν Ράνκιν τον τίτλο του πιο δημοφιλούς συγγραφέα αστυνομικής λογοτεχνίας στη Μεγάλη Βρετανία. Μεταξύ των διακρίσεων που έχει λάβει για το έργο του είναι το βραβείο Edgar Allan Poe για το μυθιστόρημά του «Οι αναστημένοι» και το CWA CARTIER DIAMOND DAGGER για τη συνολική προσφορά του στην αστυνομική λογοτεχνία. Ζει στο Εδιμβούργο.

Μανουέλ Κοφίνιο – «Η τελευταία γυναίκα και η επόμενη μάχη»

Στο μυθιστόρημα «Η τελευταία γυναίκα και η επόμενη μάχη», ο Μανουέλ Κοφίνιο παρουσιάζει τη συνένωση του επικού στοιχείου και της αγάπης σ’ έναν λαό που βρίσκεται μέσα στην επανάσταση. Πρωτοεκδόθηκε από τη «Σύγχρονη Εποχή» το 1988, ενώ μέχρι τότε είχαν πραγματοποιηθεί 26 εκδόσεις σε 16 χώρες, που εκπροσωπούν περισσότερα από 30 εκατομμύρια αντίτυπα.

Ο συγγραφέας «υποδέχεται» τον αναγνώστη ως εξής: «Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει τόσο να βάζουμε ετικέτες, πρέπει να νοιαζόμαστε περισσότερο για τα κίνητρα, για τις αιτίες και τα αποτελέσματα. Πίστη στην Επανάσταση δε σημαίνει προδοσία στο άτομο – μόνο εάν νοιαστούμε για το άτομο θα μπορέσουμε να χτίσουμε τον πραγματικό σοσιαλισμό. Υπάρχουν μερικοί που κοιτάζοντας το δέντρο χάνουν το δάσος. Υπάρχουν άλλοι που αποθεώνουν το δάσος, ενώ τα δέντρα σαπίζουν. Εμείς εδώ πρέπει να βλέπουμε και το δάσος και τα δέντρα, γιατί, στο κάτω – κάτω, χωρίς δέντρα δεν υπάρχει δάσος».

Ο Μανουέλ Κοφίνιο γεννήθηκε στην Αβάνα το 1936 και έχει γράψει πολλά μυθιστορήματα που έγιναν ανάρπαστα και αγαπήθηκαν από το κοινό. «Η τελευταία γυναίκα και η επόμενη μάχη» βραβεύτηκε στο διαγωνισμό «Κάζας ντε λας Αμέρικας» το 1971.

Τζόζεφ Αλεξάντερ Μαγκιλιβρέι – «Μινώταυρος»

Μεγάλο ενδιαφέρον για όλους εκείνους που αγαπούν την Αρχαιολογία παρουσιάζει το βιβλίο του Τζόζεφ Αλεξάντερ Μαγκιλιβρέι «Μινώταυρος» (εκδόσεις «Ωκεανίδα»), όμως μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει για μας τους Ελληνες. Και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο συγγραφέας τούτης της πλούσιας και εμπεριστατωμένης βιογραφίας, με μέτρο, αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Εβανς τω Εβανς, με διαύγεια και με μεγάλο αίσθημα ευθύνης και δικαίου, μας εξηγεί όλα όσα εμείς τόσα χρόνια υποψιαζόμαστε, αλλά δεν είχαμε τις γνώσεις να να τα τεκμηριώσουμε. Οτι, δηλαδή, ο σερ Τζορτζ Εβανς δεν ανακάλυψε τους προγόνους μας, αλλά επινόησε τους δικούς του! Οι Μινωίτες, έτσι όπως τους επινόησε ο μεγάλος Αγγλος ονειροπόλος, ήταν οι πρώτοι άριοι που κατοίκησαν τη Γη και οι Αγγλοι ήταν κατευθείαν απόγονοί τους… Ετσι πίστευε και έδωσε όλη του τη φαιά ουσία για να το αποδείξει. Προσωπικά, θεωρώ ότι το καλογραμμένο αυτό βιβλίο είναι μια πραγματική απόλαυση, γι’ αυτό και το προτείνω ανεπιφύλακτα, τόσο στον αναγνώστη που ενδιαφέρεται για την Αρχαιολογία, ο οποίος μάλλον θα το έχει ήδη κάνει, όσο και σε εκείνον που μέχρι τώρα η Αρχαιολογία τον άφηνε εντελώς αδιάφορο. Ιδίως σ’ αυτόν…

Ο Τζ. Αλ. Μαγκιλιβρέι γεννήθηκε στο Μόντρεαλ. Σπούδασε στα πανεπιστήμια του MacGill και του Εδιμβούργου. Χρημάτισε αναπληρωτής καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια. Από το 1980 ανασκάπτει και μελετά την Κνωσό και άλλες τοποθεσίες στην Ελλάδα. Υπήρξε έφορος Κνωσού για αρκετά χρόνια. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, ζει στο Παλαιόκαστρο Κρήτης και μαζί με τον L. A. Sackett συνδιευθύνει τις πρόσφατες ανασκαφές. Στο τέλος του πολυσέλιδου βιβλίου, ο συγγραφέας γράφει: «Ο Λαβύρινθος – Ανάκτορο -Ιερό στην Κνωσό έχει γίνει το σύμβολο των μεγαλύτερων προσδοκιών μας, μια τοποθεσία όπου καταλαβαίνουμε το μετασχηματισμό των ιδεών και τη σχετικότητα της Ιστορίας και της Αρχαιολογίας. Και ποιος τόπος θα ήταν ο πιο κατάλληλος για να καταλάβουμε το ρόλο μας σ’ αυτό το ρευστό παιχνίδισμα του παρελθόντος με το μέλλον από το μινωικό Λαβύρινθο στην Κνωσό, που ανακαλύφθηκε και επινοήθηκε από τον Εβανς;».