Τζον Ριντ – Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο

Το βιβλίο «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο» είναι ένα ιστορικό ντοκουμέντο, το ζωντανό χρονικό της πιο μεγάλης, της πιο κοσμογονικής κοινωνικής επανάστασης όλων των εποχών: Της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης του ρώσικου προλεταριάτου έτσι όπως το έζησε ο κομμουνιστής Αμερικανός δημοσιογράφος Τζον Ριντ. Το βιβλίο δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν η ιστορία της Οχτωβριανής Επανάστασης, άλλωστε γράφτηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά τη διεξαγωγή της, γεγονός που δικαιολογεί τις τυχόν ανακρίβειες ή υποκειμενικές κρίσεις του συγγραφέα. Παρ’ όλα αυτά έχει αξία από τη σκοπιά της παρακολούθησης ημέρα την ημέρα αυτών των ιστορικών στιγμών για το ρώσικο και το παγκόσμιο προλεταριάτο.

Δήμητρα Πέτρουλα – “Πού ‘ναι η μάνα σου μωρή;”

«Το βιβλίο μου πίστευα πως ήθελα να το γράψω για πολλούς λόγους: Σα μνημόσυνο για τους σκοτωμένους μου, σαν σιωπηλό μοιρολόι, σαν κλάμα που στάλαζε γραμμή από την ψυχή μου, σαν ξέσπασμα στο παράπονο για- τί αναγκάστηκα να περάσω τόσο φοβερά παιδικά χρόνια και να ζήσω τρέ- χοντας κι όχι αργά και φυσιολογικά. Να ξεριζωθώ και να ζω σε ξένη χώρα φιλόξενη αλλά μακρινή κι αλλόφυλη. Σαν παράκληση στους ανθρώπους της προόδου, ώστε να κάνουν το παν για να μην έρχονται ποτέ και πουθε- νά τέτoια φοβερά χρόνια. Σαν γέλιο πικρό και ειρωνικό στους θύτες, όταν και όποτε προσπαθούνε και αποτολμούνε να βγούνε θύματα. Τελικά, πίστεψα πως είχα υποχρέωση να το γράψω σαν ελάχιστη ανταπόδοση στην πoλύτιμη και συνάμα βαριά κληρονομιά που μoυ αφήσανε οι σκοτωμένoι μου γονείς και τ’ αδέρφια μου.

ΘΕΜΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ

Το έργο του ύμνησε τον κομμουνισμό και την πίστη σ’ αυτόν

Σαράντα ένα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατό του (23 Απρίλη 1970) 

Εξώφυλλο του «Αγιον Ορος». Το χαρακτικό είναι του Γ. Βελισσαρίδη

«Κουμπάρε». Αυτή ήταν η προσωνυμία του λογοτέχνη Θέμου Κορνάρου, που υποκαθιστούσε και το «Θέμος» και το «Κορνάρος». Με την προσφώνηση «κουμπάρε» συμπύκνωνε τις έννοιες αδελφός, σύντροφος, συναγωνιστής.

Υπόδειγμα κομμουνιστή λογοτέχνη, στρατευμένου στην υπόθεση του λαού. «Φλογισμένο πολυβόλο» τον χαρακτηρίζει ο Τάκης Αδάμος και συνεχίζει: Η ζωή, η δράση και τα έργα του δεν είναι παρά «εύστοχες βολές» στις ρίζες της λαϊκής δυστυχίας, της εκμετάλλευσης, της ξενοδουλίας και της πολύπλευρης καθυστέρησης της χώρας. Αγωνίστηκε αδιάλλαχτα να εμποδίσει τη ζούγκλα «να κατακλύσει τους ανθρώπινους συνοικισμούς».

Αξιος μαχητής της στρατιάς της κοινωνικής αλλαγής. Για τη δράση και τα έργα του γνώρισε αμείλιχτους και σκληρούς διωγμούς: Το ’36 πιάστηκε και εκτοπίστηκε στη Φολέγανδρο και αργότερα, βαριά άρρωστος, στην Ακροναυπλία. Και έπειτα «τα χρόνια σου περνάνε από διωγμό σε διωγμό/ Απ’ το Χαϊδάρι, στα μπουντρούμια του Μεσολογγίου/ Απ’ τη Μακρόνησο στον Αϊ – Στράτη/ Δίπλα στο θάνατο με μια μπουκιά χαμόγελο στο στόμα σου/ Με δύο αστραπές απόφαση στη νύχτα των ματιών σου…» (Γ. Ρίτσος) .

Κώστας Βάρναλης

Αυτόν τον ήλιο μας έδειξε!

Διήμερο συνέδριο με τίτλο: «Κ. Βάρναλης, φως που πάντα καίει», οργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ στις 16 και 17 του Απρίλη

1912. Κράσι Κρήτης. Από αριστερά: Κώστας Βάρναλης, Χαρίλαος Στεφανίδης, Νίκος Καζαντζάκης, Γαλάτεια Καζαντζάκη

«Ποιητή, σ’ είδαμε πάντα στο πλευρό του λαού μας με σκέψη και με πράξη» – είχε γράψει ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος, για τον Κώστα Βάρναλη στα 1956, με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων παρουσίας του τελευταίου στα ελληνικά Γράμματα. «Ο λόγος σου σπαθί, νυστέρι και φωτιά που φωτάει και φως που καίει. Σ’ είδαμε πάντα με την παλάμη σου ανοιχτή, δίπλα στ’ αυτί, για ν’ αφουγκράζεσαι πίσω απ’ τα τείχη τη στρογγυλή βουή του Ιστορικού, αναπότρεπτου ήλιου. Αυτόν τον ήλιο μας έδειξες»!

Στο πλαίσιο του διήμερου συνεδρίου με τον τίτλο: «Κ. Βάρναλης, φως που πάντα καίει», που οργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ στις 16 και 17 του Απρίλη, ο «Ρ» συνεχίζει σήμερα το αφιέρωμα στον ποιητή της εργατικής τάξης. Πρόκειται για μια οφειλή προς τον μεγάλο αυτόν ποιητή, που πρώτος καθιέρωσε στη χώρα μας την επαναστατική ποίηση και αισθητική της εποχής μας, της εποχής των σοσιαλιστικών επαναστάσεων.

Βασικός στόχος του συνεδρίου είναι να φέρει στο προσκήνιο, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πληρότητα το ατίθασο και πάντα σύγχρονο – στο μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος του – έργο του Κ. Βάρναλη. Το συνέδριο δεν απευθύνεται μόνο στους ειδικούς, αλλά προπαντός απευθύνεται στην εργατική τάξη και την αυριανή βάρδιά της, γιατί η επαναστατική τέχνη είναι απαραίτητη όσο ποτέ στις σύγχρονες απαιτήσεις της πάλης της. Στα χέρια της εργατικής τάξης, η Τέχνη μπορεί να γίνει ένας πραγματικός οργανωτής του συναισθήματος των μαζών για την κοινωνική τους απελευθέρωση.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

«Η πλουτοκρατία γεννά την αδικίαν»…

Εκατό χρόνια συμπληρώθηκαν στις αρχές του νέου έτους από το θάνατο ενός από τους μεγαλύτερους δημιουργούς της νεοελληνικής λογοτεχνίας

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

[..]Η «Ακρόπολη» θα δημοσιεύσει σε συνέχειες το μυθιστορήμά του «Η Γυφτοπούλα» (1884). Η πρώτη του δημοσίευση ωστόσο ως λογοτέχνης ήταν το 1879 με το ρομαντικό μυθιστόρημα «Η μετανάστις» που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα «Νεολόγος» της Κωνσταντινούπολης με τα αρχικά του. Το 1881 δημοσιεύει το ποίημά του «Δέησις» στο περιοδικό «Σωτήρ».

Ακολουθούν τα ιστορικά – ρομαντικά μυθιστορήματα «Οι Εμποροι των Εθνών» (1882, εφημερίδα «Μη Χάνεσαι», ψευδώνυμο «Μποέμ»), «Η γυφτοπούλα» και «Χρήστος Μηλιώνης» (1885) στο περιοδικό «Εστία». Το πρώτο του διήγημα με τίτλο «Το χριστόψωμο» δημοσιεύθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1887 στην «Εφημερίδα» του Κορομηλά.[..]